Hulp voor een plattelandsschool in Ethiopië

Wat is dat, Zigit Bakole school?

De school in Zigit Bakole is een primary and secondary school in het bergachtige platteland in Zuid Ethiopië. Hij telde het afgelopen jaar 1400 leerlingen, in grades 1 t/m 8. Grade 1 is vergelijkbaar met onze groep 3 van de basisschool, en grade 8 dus met de 4e klas middelbaar onderwijs

Wij en daarmee ook alle gulle gevers zijn betrokken geraakt bij deze school omdat de Ethiopische regering deze scholen slechts gedeeltelijk kan financieren en van de lokale gemeenschap verwacht dat deze zorg draagt voor de rest. Maar de Zigit gemeenschap is erg arm en is erg blij met hulp van buitenaf. Gezamenlijk hebben we er tot nu toe voor gezorgd dat er 250 nieuwe schoolbankjes aangeschaft zijn waardoor 750 - 850 kinderen in elk geval een fatsoenlijke zitplaats en schrijfplek hebben.

Waar heeft de school behoefte aan?

Budgettering en implementatie verlopen nogal anders dan bij ons. De omvang van de school wordt bepaald door het aantal leerlingen dat voor het nieuwe schooljaar ingeschreven wordt. Onderwijs is in principe verplicht voor kinderen in de leeftijd van 7 tot 14 jaar. Voor het jaar 2001 (Ethiopisch Nieuwjaar valt dit jaar op 12 september, het einde van hun milleniumjaar 2000), is de schatting op dit moment 1800 leerlingen, een stijging van 400. Dit houdt in dat er minimaal 4 nieuwe klaslokalen nodig zijn. Klaslokalen, meubilair en alle materialen zoals schoolborden, krijt en ook gereedschap moeten door de lokale gemeenschap gefinancierd worden.

De klaslokalen zijn eenvoudig constructies van hout, opgevuld en gepleisterd met klei (in het natte seizoen zelf gemaakt van aarde, water en gras), een golfplaten dak en een betonnen rand aan de onderkant om te voorkomen dat de kleimuren tijdens heftige regen wegspoelen. De Federale overheid bepaalt het aantal leraren waarop de school recht heeft, stelt deze aan en betaalt het salaris. Het aantal leraren dat de school krijgt wordt normaal gesproken bepaald door het aantal klaslokalen dat de school heeft. De Federale overheid verstrekt ook de boeken, helaas (wegens geldgebrek) veel te weinig: in het beste geval 1 boek per 3 kinderen, maar vaak ook geen; en niet noodzakelijkerwijs op het juiste tijdstip.

In ons overleg in april met het bestuur van de school en de Kebele en Woreda (de twee laagste overheidsniveaus) waren we het erover eens dat de school op dat moment het dringendst behoefte had aan nieuwe schoolbankjes. In april raakte ook een ander VSO echtpaar, dat wij meegenomen hadden naar Zigit, geïnteresseerd en betrokken bij de school. Rob werkt als leraar Engels bij het Teachers Trainings College, en probeert nu Engelse studieboeken voor de school te bemachtigen (er was alleen een exemplaar voor de leraren) en samen met zijn vrouw Judy organiseert hij een aantal workshops Engels om het nivo van de leraren zelf te verbeteren. Want zelfs de leraren Engels beheersen de taal vaak maar zeer matig.

En zijn de bankjes inmiddels gemaakt en geleverd?

Ja! Zie er een aantal nu mooi in de klaslokalen staan. Het kostte wel de nodige tijd, zweet en organsatievermogen van zowel onszelf als onze Ethiopische hulpkracht Assefa, onlangs afgestudeerd aan het Water Technology Institiute van Arba Minch University. Assefa helpt ons nog even tijdens het “after sales” proces met de timmermannen die de bankjes gemaakt hebben. Ook het tijdelijke hoofd van de school Habtamu heeft ons goed geholpen. Je kunt hier zien hoe het productieproces een steeds groeiend aantal stalen frames afleverde die in de openlucht voor de timmermanswerkplaats opgestapeld werden. Die werkplaats verandert trouwens tijdens een Premier- of Champions Leage voetbalwedstrijd in een soort openlucht sportcafé, waar tegen een entreeprijs van 1 Birr een groot aantal mannen de wedstrijd van hun club (dat kan hier alleen Manchester United of Arsenal zijn) komen bekijken.

Toen de stapel bankjes zo groot was als te zien is op de rechterfoto ontstond er een klein probleem: de Woreda had toegezegd het transport naar boven te betalen en te organiseren waarna de uiteindelijke montage ter plekke in Zigit zou worden gedaan. Maar het kostte een aantal weken en de nodige onderhandelingen voordat dit daadwerkelijk gerealiseerd was. Gelukkig werd hun plan om kosten te besparen door alle bankjes in maar twee ritten naar boven te brengen niet uitgevoerd. Als je de foto van de Isuzu bekijkt dan kun je zien dat de bankjes op die manier nooit zonder ongelukken Zigit bereikt zouden hebben.

De volgende showstopper die zich voordeed was de electriciteitsvoorziening in Zigit. Het hele land had, vanwege een tekort aan water voor de waterkrachtcentrales, last van een twee dagen op – twee dagen af schema voor de stroomvoorziening. Maar daarbovenop zat Zigit nog al eens een aantal dagen extra zonder electriciteit. Dus lag het montageproces een paar weken stil. Een aantal bankjes bleef al die tijd in onderdelen in Zigit liggen (niet in de open lucht zoals te zien op de fotos, waar je trouwens ook kunt zien dat er tijdens het transport wel enige schade ontstaan was).
Ondertussen werden de bankjes die wél klaar waren al gebruikt voor de examens van grade 8, en tijdens de ceremonie ter gelegenheid van de afsluiting van het schooljaar eind mei.

Volgens het contract moest er nog en extra laag verf aangebracht worden op de stalen frames. En hier hebben de timmerlieden een behoorlijke steek laten vallen: ze stuurden een paar jonge jongens naar boven met te weinig verf, en namen hun mededeling dat ze de klus geklaard hadden voor waar aan zonder zelf te checken. Dat heeft vervolgens ook weer een paar weken vertraging opgeleverd. Uiteindelijk hebben we besloten hierover niet langer te steggelen en zelf een partij kwasten en verf te kopen en een paar lokale mensen in te huren om na een grondige instructie de extra laag verf aan te brengen.
In onze laatste controle met de timmerlui zijn we afgelopen zaterdag daarom overeengekomen dat het enige werk dat zij nog moeten doen om de laatste betaling te krijgen is: het repareren/ vervangen van de 20 bankjes die niet door onze kwaliteitscontrole gekomen zijn. En voor die klus hebben ze twee weken de tijd gekregen.

En de financiën?

De totale kosten van de schoolbankjes zijn uiteindelijk uitgekomen op 5820 Euro. Het eerste bedrag dat we binnenkregen was 900 euro aan giften tijdens de afscheidsreceptie van Hans en als afscheidskadootjes van familie. Inclusief onze eigen bijdrage heeft de oproep op onze weblog nog eens 3350 Euro opgeleverd. En als klap op de vuurpijl heeft Projectline Inc uit Seattle, het bedrijf waar Maartje als Human Resource Manager werkt, nog eens een donatie van 8200 dollar gedaan. Hierdoor beschikten we over meer geld dan nodig voor de 250 bankjes waardoor we in staat zijn om binnenkort de school meer ondersteuning te geven. We zullen met de school en de lokale overheid de plannen voor 2001 bespreken om te kijken welke dingen het meest urgent zijn. Zodra we besloten hebben hoe de verdere steun er uit zal gaan zien zullen we jullie daarover informeren.

Waren de mensen blij met de hulp ?

We waren erg onder de indruk van de reacties van de gemeenschap. Zoals Hans in het Engelse stuk zo mooi schreef: a bit over the top. De school en de Woreda organiseerden een zogenaamde “beloningsceremonie”. In Ethiopië zijn ceremonies een essentieel onderdeel van de cultuur en ze worden dan ook frequent georganiseerd. De eenvoudigste is de koffieceremonie, goed voor een paar uur, drie koppen goede koffie, vers gepofte popcorn of geroosterde gerst, en een heerlijke wierooklucht. Maar onze ceremonie was veel uitgebreider: in feite voelden we ons wat opgelaten door de enorme inspanning (en tot op zekere hoogte ook geld) die onze gastheren in deze gebeurtenis gestoken hadden. Enkele respectabele oude mannen van de kebele gaven acte de presence, en er waren debatten over “de verantwoordelijkheid voor de kwaliteit van het onderwijs” en ander onderwerpen waarbij iedereen, ook wij, een duit in het zakje moesten doen. Daarna was er eten voor de ouderen, de leraren en ons als gasten: het nationale feestgerecht, Doro Wat, kip in een sterk gekruide saus. En kado’s: we konden er niet onderuit om ons in de van de Woreda gekregen traditionele kleding te steken en vervolgens de onwijs grote deken die we van de Kebele gekregen hadden om te slaan. Om je een idee te geven hoe het er in de praktijk uit zag is hier een aantal foto’s.

Inmiddels maken we ons een beetje zorgen over de laatste geruchten dat er een artikel in de krant zal gaan verschijnen en dat er zelfs gesproken wordt over een item op ETV, Ethiopian Television. En dat terwijl we al te zien geweest zijn op de nationale tv, nadat we de onlangs geopende Paradise Lodge bezochten terwijl men daar de voorbereidingen aan het treffen was voor een verlate openingsceremonie diezelfde avond. Daardoor konden we onze buurman Damtachew er die middag niet de beloofde lunch aanbieden; maar iemand met een tv camera greep de gelegenheid aan om ons als echte toeristen te filmen, waarna we vervolgens enkele keren te zien waren in de Paradise commercials op ETV.

En wat verder?

De mensen van de Woreda hebben uitgelegd dat het beleid gericht is op het bouwen van meer scholen, op meer plaatsen, met kleinere klassen. Daar is duidelijk nog geen geld voor, want Zigit Bakole school groeit komend jaar nog gewoon met het leerlingenaantal mee. Dus gaan we kijken hoe we daar nog het beste aan kunnen bijdragen.

Maar eerst: allemaal heel hartelijk bedankt voor jullie bijdrage! We zullen jullie via de weblog op de hoogte houden van onze verdere akties.

---

---